Sokak Fotoğrafçısının Sırları

Doğrusu Yaşam Fotoğrafçılığı
“Sokak fotoğrafçılığı” sınıflandırması biraz garip bir tanımlama. Yani “street photography”yi pat diye “sokak fotoğrafçılığı” olarak tercüme etmek biraz sorunlu. Zaten ona “street photography” diyen bir hata yapmış. Doğrusu “yaşam fotoğrafçılığı” gibi bir şey olmalıydı. Çünkü hayata dair ne varsa, en iyi o anlatıyor ya da anlatmaya çabalıyor diyelim.

Ben de bir fotoğrafsever olarak zaman zaman bu çabanın bir parçası olmaya özeniyorum. Bazen ustaların işlerine bakarak, bazen duvara internetten veya dergilerden bulduğum bir fotoğrafı iliştirerek, bazen de fotoğraf çekerek.

İstanbul’da ve Hindistan’da fotoğraf çekemeyenler sınıfındayım. Son zamanlarda fotoğraf çekemeyeceksem seyahate de çıkmaz oldum. Çünkü vizörden bakmayınca seyahatin tadı tuzu olmuyor. Ayrıca fotoğraf sevgisi sayesinde iyi kitaplarım ve iyi fotoğrafçı dostlarım oldu. Kendimi bu yüzden şanslı hissediyorum ama tüm bunlara rağmen fotoğraf çekerken keyif aldığımı söyleyemeyeceğim. Fotoğraf benim için bir anlama çabası, keşif gibi bir şey ve oldukça da yorucu.

Yoruculuğu, içinde savrulup durduğumuz bu serüveni kavramak için debelenmekten kaynaklanıyor, malzemenin ağırlığından değil. Önceleri 16-35 mm, 50 mm ve 100 mm kullanıyordum. Hatta bir ara 100-400 IS lensimin bile olduğunu itiraf edeyim. Neyse ki çabuk akıllandım. Bir çavlanın kenarında bu aleti taşırken ayağım kaydı ve düşerken bedenimi değil 100-400’ü kollamaya çalıştım. Bu bana ders oldu ve bir daha kötü ayakkabım ve kocaman lenslerim hiç olmadı. Uzunca bir süredir bir kamera ve 35 mm’lik lens yeterli geliyordu. Şu sıralar geniş açıya ihtiyaç duyuyorum. Sanırım 35 mm’den biraz sıkıldım, 24 mm’yi eklememde fayda var. Emeğinizin boşa gitmesini istemiyorsanız lens seçiminde titiz davranın.

Edınburgh, İskoçya